Intussen bij medewerker Facilitair Beheer

Hallo beste collega’s,

De situatie waarin we nu verkeren mag toch wel bizar worden genoemd. Momenteel werken we bij de conciërges slechts een dag in de week. De rest van de tijd zie ik door te brengen met hobby’s. Dat lukt: muziek maken, fotografie en ik ben gek op af en toe een enorm stuk fietsen. Waar ik woon kan dat want je komt hier in het veld bijna niemand tegen. Toch doe ik die dingen liever als ik zelf bepaal wanneer het mij uitkomt. Niet omdat ‘iets geks’ mij dat oplegt. Dat voelt raar.

Deze week zag ik een docent in een lokaal met zwaaiende armen aanwijzingen gevend op een whiteboard in zichzelf praten. Bijna predikend tegen niemand in het bijzonder. Met grafieken en formules stond hij van alles uit te leggen over de niet meer bestaande constructie van het dak van het AZ-stadion. Ik ben even poolshoogte gaan nemen omdat ik me ernstig zorgen maakte over zijn welzijn. De laptop voor hem, waar zijn cursisten virtueel achter zaten had ik nog niet gezien.

Dit is mooi. Omdat ik zie dat, hoewel de boel uitgestorven lijkt, er alles aan wordt gedaan om dat te bieden waar het onderwijs voor staat. Op locatie of thuis. Maar ook alle ondersteunende diensten, schoonmaak, directie, teammanagers, examenbureau en alles wat ik nu vergeten ben. De flexibiliteit, creativiteit en aanpassingsvermogen mogen onvolprezen worden genoemd. Ik hoor niemand mopperen en we horen bij elkaar als nooit tevoren. Er is niets uitgestorven.

Dan nog wat adviesjes: doe evengoed gewoon datgene waar je goed in bent. Doe evengoed rare dingen. Trek evengoed eens gekke bekken of ga eens op je kop staan. Imiteer eens een nijlpaard of een brulaap. Maar bovenal: hou vol en zorg dat we hier sterker uitkomen als dat we erin gingen.

En ik beloof dat als de kapperszaken weer opengaan ik weer toonbaar op het werk verschijn.

Ko Zijp.

Medewerker Facilitair Beheer